Co tylko pseudonimy nie wymyślają właściciele swoich ulubionych. W jednym domu szlachetny książę niebieskiej krwi i prosty Murzik często spotykają się spokojnie. Drugi właściciel zdobędzie się na śmieszną i leniwą Baton, ważną Bax lub słodką Murochkę. Ale wszyscy oni tradycyjnie reagują na banalne "kitty, kitty".
Dlaczego więc nasze zwierzęta są tak pociągnięte przez tę kombinację dźwięków? Badanie wielu krajowych i zagranicznych badań naukowych nad zachowaniem kota nie daje odpowiedzi na to pytanie. Wygląda na to, że naukowcy nadal nie są zainteresowani pytaniem, dlaczego koty reagują na określone dźwięki.
W naturze nie ma uniwersalnego dźwięku, na który koty reagowaliby we wszystkich krajach i na wszystkich kontynentach. Jedyną rzeczą, która jednoczy plemię kotów na całym świecie, jest czujne postrzeganie wszelkich syczących i świszczących dźwięków. Może przypominają im szelest liści lub szelest trawy, w której ukryła się ofiara, a może nieprzyjazny syk innego kota. Niektóre zwierzęta chcą dowiedzieć się źródła dźwięku i patrzą w jego kierunku z zainteresowaniem, podczas gdy inne pozostają zupełnie obojętne.
W rzeczywistości wszystko zależy od przyzwyczajenia, ponieważ tradycyjnie uczymy nasze zwierzęta pewnych dźwięków, dopóki nie nauczą się rozumieć swojego pseudonimu. Od dzieciństwa wiążą się ze sobą specyficzne kombinacje dźwięków z przyjemnymi momentami ich życia: karmieniem, graniem lub pieszczeniem gospodarza. Mały kociak w końcu zamienia się w wielkiego kotka, ale odruch pozostaje.
Wygląda na to, że wszystko zależy nie tyle od zwierzęcia, ile od właściciela. W końcu wszyscy pochodzimy z dzieciństwa. A jeśli od niemowlęctwa człowiek przyzwyczaja się do wołania na zwierzę ze słowami "kitty-kitty" lub "kicz-kicha", to nawet w wieku dorosłym nie zmienia tradycji. Każdy naród ma własny język, który powstał w społeczności narodowej. Tak więc dźwięki przywoławcze dla kotów w każdym kraju mają swoją własną charakterystykę.
Okazuje się, że nasze koty dobrze reagują tylko na dźwięki, do których przyzwyczaili się od dzieciństwa. Naucz go reagować na "chick-chick" lub "tyav-tyav", a zwierzak będzie śpieszył się z tym apelem, czekając na smakowitą ucztę, zabawną grę lub relaksującą pieszczotę. Dlatego nie wszystkie mruczenia reagują na "kitty, kitty" lub inne słowa.Niektórzy reagują tylko na gwizdanie, bicie, stukając językiem, aw skrajnych przypadkach - na swój przydomek, w ogóle, na dźwięki, których właściciele nauczyli ich od dzieciństwa.
Na to jest ważne, jak nazywamy nasze zwierzęta. W końcu najważniejsze jest to, że wszyscy odpowiadają w tym samym języku "mur-mur-mur"!
